O kolesiach z jajami, byciu "off" i związku z disco polo w przeszłości...
Mówi się, że jeszcze 20-30 lat temu punkowcy negowali system i
rządzących, a w obecnych czasach jedyny słuszny bunt to ten przeciw
zbyt niskiemu kieszonkowemu. Myślisz, że na przestrzeni lat
podejście do buntu zmieniało się?
Bunt
na pewno się zmieniał, zawsze jest coś przeciwko czemu można się
buntować. Ja osobiście nie mogłem się buntować przeciwko zbyt
niskiemu kieszonkowemu, bo go w ogóle nie miałem :).
Zawsze znajdzie się coś, co nas denerwuje, coś na co można albo
konstruktywnie ponarzekać, albo wbić kij w mrowisko, bo są takie
problemy, że czasami warto, a wręcz trzeba o nich zaśpiewać. My
staramy się śpiewać o takich problemach, ale nie staramy się być
tylko i wyłącznie na „nie”, chcemy czasami bardziej pozytywnie
spojrzeć, przekazać, że nawet, gdy jest ciężko, można walczyć
o swoje marzenia, nie poddawać się. Chcemy pokazać, że można nie
tylko się buntować i zwalczać coś, wytykać wszystko, co jest
złe, ale też budować, naprawiać.
Nazwa waszego zespołu wyraża atak, napaść, w
stosunku do kogo skierowana ma być wasza ofensywa?
To nie jest do końca tak. Etymologia tej nazwy jest bardzo
złożona, bo „offensywa” przez dwa „f”, to już się robi
neologizm, nie ma słowa pisanego w ten sposób w języku polskim.
Sam ten początek „off” znaczy po pierwsze, że to jest jednak
muzyka niszowa, bo mimo, że uważam, że nasze piosenki śmiało
mogłyby latać po radiach, to jednak żyjemy w undergroundzie, nie
ma nas w mediach, radiu, telewizji. Ten „off” jest taki
naturalny, jesteśmy „off”, bo jesteśmy. Drugie „off”
wywodzi się stąd, że bardzo lubimy zespół, który z resztą
wciągnął nas w świat muzyki gitarowej, jak już skończyliśmy
słuchać disco polo z rodzicami – to był zespół Offspring, z
którego czerpiemy inspirację. Trzecia sprawa jest taka, że moja
ówczesna dziewczyna stwierdziła, że zawsze chciała mieć zespół
o takiej nazwie, a nam się to spodobało. Mówię o kilku
czynnikach, bo to jest elastyczne. Pierwsza nasza płyta była bardzo
ofensywna, natomiast na drugiej jesteśmy zdecydowanie mniej „anty”,
a pokazujemy bardziej, że trzeba cieszyć się tym co tu i teraz.
Zawsze powtarzam sobie, że nawet jeśli forma delikatnie się
zmienia, tak jak na drugiej płycie, to zawsze ofensywa gdzieś tam
jest. Nawet te teksty, które nie są pisane językiem agresywnym i
pejoratywnym, zawsze są ofensywne.
Pochodzicie
ze Szczecina czyli z miasta jednej z, chyba można już tak
powiedzieć, legend punk rocka – zespołu The Analogs. Nie
mieliście pewnego rodzaju obawy, wyrastając koło takiego
autorytetu? Są tego plusy i minusy?
Nie
baliśmy się, bo generalnie nie ma się czego bać. To jest już
zespół z dorobkiem, który robi swoje, ale my też robimy swoje.
Jednym się podoba The Analogs, innym Offensywa, a jeszcze innym na
szczęście i to, i to. Nie czujemy presji z tego tytułu, lubimy się
z chłopakami, często gramy razem. W tej chwili jesteśmy w cieniu
tego zespołu i to nie kwestia tego, że się boimy, nie drażni nas
to, bo to jest naturalna kolej rzeczy, Analogs to zespół
legendarny, jak wspomniałaś. My musimy jeszcze na swoje zapracować,
żebyśmy mogli stanąć w tym samym szeregu co oni, żeby
koncertować tak jak oni przez 20 lat. Jesteśmy na zupełnie innym
etapie, więc nie należy tego porównywać, ale życzymy sobie
takiej kariery jak zespół The Analogs.
Zagraliście
i wciąż gracie dużo koncertów, występowaliście na Dużej Scenie
i scenie Pokojowej Wioski Kryszny podczas Woodstocku. Jest jakiś
koncert, który szczególnie zapadł Ci w pamięć?
Nie mam,
mam nadzieję, że najlepszy koncert jest jeszcze przede mną. My się
bardzo dobrze czujemy na scenie, nie czuję takiej presji, że ten
koncert jest ważniejszy. Każdy koncert jest dla nas ważny, z
każdego czerpiemy satysfakcję. Wiadomo, że jak graliśmy w tym
roku w Progresji przed amerykańskim Rise Against, gdzie pod sceną
było dwa i pół tysiąca ludzi, to był czad. Koncert na Dużej
Scenie na Woodstocku jest o tyle wyjątkowy, że wychodzisz ze
świadomością, że każdy chciałby być na twoim miejscu. A to nam
przyszło tam zagrać, wygraliśmy to w konkursie. Z sentymentem
wspominam ten koncert, ale chciałbym go powtórzyć, dlatego, że to
co graliśmy wtedy, było w tamtym czasie najlepsze, teraz moglibyśmy
wyjść i zagrać jeszcze lepiej, bo cały czas się rozwijamy. Także
jeszcze nie mam tego jednego, wyjątkowego, ale być może kiedyś…
W
waszych piosenkach podejmowane są różnorodne tematy, ale kilka z
nich porusza motyw miłości i dziewczyny, uważasz, że punk może
być romantyczny?
Jak
najbardziej punk może być romantyczny. Punkowcy to buntownicy,
„kolesie z jajami”, którzy nie bają się mówić tego, co
myślą, ale przecież też zakochują się, odczuwają emocje, więc
jak najbardziej piszą takie teksty, choć to jest na pewno trudne. U
nas to Przemek pisze teksty, one są czasem z lekkim przymrużeniem
oka, nie chcę im odbierać autentyzmu, ale podmiot liryczny bawi się
formą. W skrócie mógłbym odpowiedzieć, że może być i jest
romantyczny, ale ciężko jest napisać tekst o miłości bez
obciachu, niebanalny.
Odchodząc od
tematu muzyki, gdybyś wiedział, że słucha Cię cały świat, co
byś powiedział?
Musiałbym się
bardzo dobrze zastanowić. Ale na pewno powiedziałbym, że dziękuję
i, że jest mi bardzo miło, że wszyscy mnie słuchają, bo to
znaczy, że to, co robimy ma sens. I jeszcze, nawet nie w kontekście
słuchania nas, ale ogólnie, żeby filtrowali, myśleli. Tak jak
powiedział pięknie w tym roku zespół The Offspring: „Myśleć
trzeba samemu”, żeby czuli, oceniali i dobrze wybierali.
Obudził
się na podłodze ciężarówki. Na około niego siedzieli ludzie o
smutnych, znękanych twarzach, każdy zatopiony we własnych myślach.
Nie wiedział ile dni już są w drodze, czuł tylko głód i
samotność. Nawiedzały go urywki wspomnień sprzed podróży. Szare
ulice, zburzone budynki, samotna kula wystrzelona przez któregoś z
żołnierzy, przeszywająca serce jego ojca. I łzy matki kiedy
kazała mu wsiąść do samochodu:
